‌می‌جنگیم تا ببریم

جام‌جهانی ۱۹۹۸ فرانسه بود که حمید استیلی با گلش به آمریکا همه‌مان را به وجد آورد. تصویرش با مشت‌های گره‌کرده از خوش‌حالی و فریاد همراه با بغض و گریه‌اش را هنوز فراموش نکرده‌ام. بار‌ها در مراسم و رویداد‌های مختلف هم این تصویر پخش می‌شد و تبدیل به غرور ملی شده بود. آن روز‌ها را کسی از یاد برده است؟

یا همین چهارسال پیش در جام‌جهانی روسیه؛ آن روز‌ها که بیرانوند یک‌تنه در تیم‌ملی قد کشید و با مهار پنالتی کریستیانو رونالدو شوقی وصف‌ناشدنی را برایمان پدید آورد و بعد از آن هم با جمله «چطوری کریس؟» کری‌اش را سر زبان همه مردم انداخت. آن روز‌ها را هم کسی از یاد برده است؟ نه، واقعا ما همان مردمیم!
دوشنبه، اما ایران در اولین بازی‌اش در جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر به مصاف انگلیس رفت. بازی‌ای که پیش از برگزاری و پس از آن با حاشیه‌هایی همراه بود.

تصاویری که این‌بار برایش بغض کردیم، اما این‌بار نه برای شکست تیممان، بلکه برای چهره خونی بیرانوند، آن هم پس از دیدن پیام‌هایی که در برخی صفحه‌های مجازی برای این منظره خوش‌حالی کرده بودند!

غمگین شدیم، اما این‌بار برای دیدن تصاویر شادی که از برخی رسانه‌های غربی از شادی برخی داخلی‌ها، برای باختنمان منتشر می‌شد.

به من بگویید چه‌کسی می‌تواند با دیدن چهره خونی دروازه‌بان وطنش شادی کند؟ چه‌کسی می‌تواند از باخت تیم وطنش مقابل کشوری که در تاریخ سیاسی‌اش نه‌تن‌ها خوش‌خدمتی به ایران نداشته است، که سابقه دشمنی‌های سیاسی‌اش را از یاد نبرده‌ایم، شادی کند؟

ما همان مردمیم؛ همان مردم جام‌جهانی ۱۹۹۸؛ همان مردم جام‌جهانی ۲۰۱۸ و همان مردم هشت سال دفاع‌مقدس. همان مردمی که عزیزانمان جان دادند تا ذره‌ای از این خاک را به دشمن ندهند و در هر آوردگاه دیگری دلمان خدایی می‌شد که مبادا شکست بخوریم و ضربان قلبمان حسابی بالا می‌رفت.

ما برای نباختن در هشت‌سال جنگ‌تحمیلی باکری‌ها و باقری‌ها و همت‌ها و متوسلیان‌ها و... دادیم. در این سال‌های گذشته در مذاکرات بار‌ها جنگیدیم که نبازیم که حق اضافی و باجی ندهیم. در هر میدان دیگری آن‌قدر یکه‌تازی کرده‌ایم که سرمان را بتوانیم بالا بگیریم و دستمان را روی زانوی خودمان گذاشتیم و بلند شدیم.

درست که گله داریم از برخی اتفاقات که می‌شد جلوش گرفته شود و نشد. مسائل اقتصادی عذابمان می‌دهد. اینکه جامعه ما درگیر اتفاقات ناخوشایندی است که همه از آن اطلاع دارند، موضوعی کتمان‌نشدنی است، اما هرچه هست، آدم دعوای خانه پدری‌اش را پیش بیگانه نمی‌برد.

ما در اولین بازی جام‌جهانی باختیم. شکست سنگینی هم بود، اما بیشتر از اینکه از این باخت ناراحت باشیم، برای باختن خودمان به خودمان بغض کردیم؛ برای اینکه چطور می‌توانیم این‌قدر زود فراموش‌کار باشیم. باید مراقب باشیم در بازی رسانه‌های غربی به خودمان، به خاکمان، به هویتمان، به تمامیت مرز‌های جغرافی این وطن نبازیم.

اینکه تیم‌ملی فوتبال ایران حمایت و عشق و محبت مردم سرزمین را مثل دوره‌های گذشته پشت سر خود حس کند، بدون‌شک موضوعی است که پاسخ محکمی برای دشمنان این سرزمین هم خواهد بود.